20 yüzyılın son çeyreğinde, ilköğretimimi tamamlarken gördüklerim olacaklardan hiç haber vermedi ama kapı önce aralandı sonra da açıldı.
Soğuk bir gün dersten sonra arkadaşlarla gezerken bizim okulun gençlerini çimen e uzanmış bir şekilde gördüm. Beyaz gömlek gri pantolon ve lacivert ceketi taşıyan bedenleri içinde kaybolan bir gençliğin ayak seslerini duymaya başladım. Gözleri kan toplamış elleri ayakları uyuşmuş bir bir tabloya derin derin baktım. Yanlarına yaklaşınca korktum. O günden sonra onlarla bir daha konuşmadım. Tiner çeken bir gençlik bugün yaşıyorsa elinden zehri eksik etmiyor ise sebebi geride duran onları aydınlatmayanlar olmayalım. Karartmayalım bu vatan toprağını. Sonunda ölüm varsa gereken yerleri haberdar etmeye çalışalım. Bugün o sınıftan bir arkadaşım hapishanede cinayetten yatıyor, biri ise kara toprağa bıçak yarası alarak girdi bir diğeri de bir insan bedenini kuşbaşı seklinde dilimleyerek dört duvar arasını mesken tuttu. Hırsızlıktan silah taşımaktan esrar çekmekten tükenen diğerleri gibi niceleriyle ayni sıraları aynı masaları paylaştık. Bugün öğretmenim bir fidan solmasın diye direnmeye kendimi adadım. Bir hayat kurtarırsak ne mutlu bize. Siz siz olun açılan tuzaklara düşmeyin. Gençliğinizi köreltmeyin. Tarihi şanlı olan bir milletin istikbalini inşa etmek için var olalım. Vesselam…
Yunus Emre
Vardım derviş yoluna çıktım dergaha
Dedim halim nicedir merhem gerektir
Gök gürledi yer sarsıldı sözüm kalmadi
Nefes sana gerek dediler kapıdan geçirdiler
Sağa donsem olmaz doğru gitsem olmaz
Yönüme bir vakit ay çıkmaz güneş doğmaz
Dolanirim aşki bulmak için kapı kapı calarim
Derdime dermanimi Bektaşi ye sorarim
Mevlanaya varınca döner döner dururum
Beni bulmak için dağ taş ova dolanirim
Gönlüm aşkı bulursa canım beni tasirsa
Ağır gelirim kendime taşımaktan korkarim..
About the author
